«Балбырауын» күйін бір мезгілде 1500 бала орындады

Түркістан төрінде 1500 оқушының орындауында Құрманғазының «Балбырауын» күйі орындалды. Облыстың өнерлі балалары «Dombyra Party» флеш-мобына қатысып, өз өнерлерін ортаға салды. Халық көп шоғырланған ортада, ашық аспан астында ұйымдастырылған ауқымды шаралар қазақтың төл аспабын насихаттап, ұлттық өнерді паш етті.

«Балалар жылы» аясында өткізілетін «TURAN-BALAFEST» онкүндігі аясында өткізілетін 1 маусым — Балаларды қорғау күніне арналған мерекелік іс-шара «Керуен сарай» көпсалалы кешенінде өтті. Түркістан облысының әкімі Өмірзақ Естайұлы Шөкеев балаларды мерекемен құттықтап, республикалық пәндік олимпиадалар мен ғылыми жобалар байқауларының жеңімпаздарын марапаттады.

Қазақстан эстрада жұлдыздары, «Заман» тобы, әнші Айдар Байжанов, Түркістан облысының талантты оқушылары өнерлерін көрсетті. Балаларға тегін балмұздақ пен тәттілер таратылды.

Сондай- ақ мерекеге орай «DRONE CHALLENGE» және «ROBO FEST» көрмесі ұйымдастырылып, жас қылқалам шеберлерінің салған таңдаулы суреттері насихатталды.

Қазақ болмысын бүкіл жан дүниесімен қоса өнердің қай түрі қопара, қотара айшықтап бейнелей алады десек, ең алдымен күйді айтар едік.
Бастап бірінші айтушы біз емес, бұл өзі әлімсақтан бері айтылып келе жатқан, белгілі жай, елдің санасына әбден сіңген әңгіме. Әлімсақтан дейтін себебіміз, замана зарлығы. Мағжан ақынның толғамалы найзадай толғанысты жырларына жүгінсек, күй атасы, шерлі һәм шерменде Қорқыт та жан жұмбағын шешпек болып, шеше алмай қиналған кездерінде қолындағы қара қобызынан, содан шыққан, сай-сүйекті сырқыратқан салқар да шалқар сарыннан жұбаныш тапқан ғой.

Қазтуған жырау «Кетбұқадай би¬лер¬ден кеңес сұрар күн қайда?!» деп жел¬піне тебіренуі де тегін емес. Сол Кетбұқа абыз Дешті Қыпшақты жайлаған қалың қауым халқының атынан Шыңғыс қағандай қаһарлы хандарға келелі кеңесін қоңыр домбыраның сырлы күйімен айтқан, ұлы Жошының өлімін де айбатты әміршіге күймен естірткен. Сонда бабаларымыздың орнына жазаны домбыра тартқан. Тәңірім сөйтіп домбыраға әу бастан-ақ қазақтың тілі болуды, қазақтың үні болуды еншілеп сый¬лаған екен. Ендеше, күй өнері қазаққа Тәңір¬дің тартқан ерекше пешенелі сыйы екендігі де еш шүбәсіз.

Олай болса, 2014 жылы ықылым замандардан бері жер-жаһан танып, бірегей құбылыс ретінде мойындалып келген қазақтың қасиетті киіз үйімен қоса халқымыздың қалтқысыз қастер тұтқан күй өнерінің де ЮНЕСКО-ның материалдық емес мәдени мұралар тізіміне еніп, бүкіл адамзаттың асыл қазы-на¬ларының қатарына қосылуы тиесілі сы¬бағамыз, заңды жазмышымыз, лайық¬ты мерейіміз екеніне сөз бар ма! Осы киелі күйімізге ілесе бұл қатарды соны¬мен рухтас суырыпсалма айтыс, Нау¬рыз мейрамы, қазақ күресі, құсбе-гілік пен саятшылық толықтырды, қау¬малай қоршап күйді төбелеріне көтер-ді. Осындай жауһар қатарда, әсіресе күй қа¬зақ¬тың елдігінің көрінісіндей атойлап, ха¬лық¬тың өр рухын әйгілеп тұрған жоқ па! Бұл да бізге Тәуелсіздік тарту еткен зор жетістік екені ақиқат.

Күйдің тәңірлік сипаты жайындағы әңгімені тірілте түсейік. Түркі дүниесінің асылдарын түптеп түгендеуші атақты Махмұд Қашғари өзінің түпнұсқада «Диуани-лұғат-ат-түрк» деп аталатын түркі тектес сөздерінің жинағында «күй» сөзінің көне түркідегі «көк» сөзінен шыққандығын, тәңір мағынасындағы «көкпен» көгендес, тамырлас, түптес екендігін ізерлеп айтыпты. Бұл айқындаманы қазақтың тіл ғылымының көгентүбіндегі марғасқа Құдайберген Жұбанов пен қазақтың күй ілімінің ілкі бастауындағы ізашар академик Ах¬мет Жұбанов бар ықыласымен қол¬дап қуаттайды. Ал «Ақаң» деген әзиз атқа лайықты тағы бір абзалымыз, «Күй шежіре», «Қазақтың күй өнері» атты іргелі еңбектер тудырған Ақселеу Сей¬дім¬бек бұл айғақты болжамды одан әрі түбір¬леп тексеріп, байыпты тұжырым жа¬сай¬ды. Күй деп басталатын қай сөзіңіз де сезіммен астасып жатады. Сол сөз көш¬пен-ділердің ең киелі сезімі – тәңір¬лік на¬ным-сеніммен ұштасып жатады. Демек, «күй» деген сөз әу бас¬та Тә¬ңір¬лік құбылысты білдірген. Тәңір¬дің дыбысы деген мағынамен шендес бол¬ғаны аңғарылады» деп күйдің қа¬сиет-киесін шығанға шығара, шынайы болмыс-бітімін айғақтай көрсетіп асқақ¬татады.

Әйгілі әншіміз Роза Рымбаева шыр¬қай¬тын «Домбыра» әнінде «Күй ойнайды қазағымның қанында, күй ойнайды қазағымның жанында» деп келетін шырайлы жыр жолдары бар емес пе еді. Дәл айтылған. Осы рухты әнді тың-дамаған қазақ кемде-кем болар десек, тыңдаған жамағаттың баршасы осынау сөздердің шындығына ден қойғаны күмәнсіз. Қалай десек те, қазақтың жаны – күйінде. Жанының барлық қатпарлары, қуанышы мен қайғысы, күйініші мен сүйініші, мұң-шері мен шаттығы баяу¬лап, толқындап, тасқындап тек домбыра шанағынан төгіледі. Қазақтың мінезі, ерлігі мен өрлігі, сабыр-сабаты да қазақтың өзінің күйлерінде жатыр. Халқымыздың әдет-ғұрпы, дарқандығы мен даналығы, ерке назды сұлулары кейіптелген күйлер ше? Қазақтың ұлан-байтақ даласы, сол даланың табиғаты, Алатауы мен Қаратауы, Сарыарқасы мен Сары өзені, Саржайлауы – бәрі-бәрі қазағымның күйлерінде көрініс тапқан.

«Нағыз қазақ қазақ емес, нағыз қазақ – домбыра» деген Қадыр ақынның терең ақыл-парасатының меңзеп отырғаны да осы емес пе. Тарау-тарау, тармақ-тармақ, желі-желі болып уақытпен бірге үдере көшкен қазақтың мың сан күйлерінде, сайып келгенде, ата қазақтың өзі, оның ата тарихы, елдігі мен береке-бірлігі, ұлттық мерейі мен мәртебелі мемлекеттігі бейнеленген. Өз алдына дербес ел болып, кеудесі биік, еркін отырмаған халықта мұндай кең салалы, ұлағаты зор, асқақ рухты, мұхиттай айдынды, өрелі өнер тумас еді. Байқасаңыз, біздің күйлеріміздің өне бойында тұтаса жүлгеленген қазақтың соқталы тарихы өріліп шығады.

Еркіндік, азаттық жолындағы күресі атойлайды. Көк байрақ көтерген бүгінгі Қазақстан деген егеменді еркін елдің еңселі рухы мен жасампаздық қуаты Құрманғазы оркестрі орындаған терең тебіреністі, толқымалы, шалқымалы, балқымалы күйлерден асқақтай көрінеді.
Қазақ қуанса да, қапаланса да домбыраға қол созған, күймен жұбанған. Кеңес қыспағындағы қапас кездерде Мұхтар Әуезовтің «қазақтың ұяты күйінде ғана қалды» деп күңіренуінде үлкен астарлы мән жатыр. Қиналған шақтарда күй қазақтың, оның ардагер перзенттерінің қорғаны болғанын да аңдаймыз бұдан. Қазақ күйінің та¬биғатына тымырсық пен қапас, жәреуке мен көлгірлік әзелден жат. Ол – түптен таза тұнық тұма тәрізді. Күй – халықтың жаны дейтініміз де сондықтан.

Күйдің тірі тарих екенін тамыршыдай тап басқан Ахмет Жұбанов күйшілер туралы кітабын «Ғасырлар пернесі» деп атауының өзі қандай ғажап. «Домбыра мұнша шешен болдың неге? Күй толған көкірегің шежіре ме? Сыр қозғап ғасырлардан жөнелесің, Саусағым тиіп кетсе ішегіңе» деп толғана жырлаған дауылпаз ақын Қасым Аманжолов күйдің көнекөз қариядай даңғыл көкірек тарихшылдығын сүйіне, сүйсіне әспеттейді. Шын мәнінде де «Ел айрылған» мен «Ноғайлының босқаны», «Кішкентай» мен «Көбік шашқан», «Он алтыншы жыл» секілді сұрапыл күйлер тарихымыздың бір-бір белестері емес пе. Жоңғар шапқыншылығы тұсынан «Қаратаудың шертпесі» мен «Қалмақтың қара жорғасы» аңырайды. «Нар идірген» мен «Қорқыт» бастаған аңыз күйлерде де қаншама тарих сырлары шертіледі. Осының бәрі ұлтымыздың баға жетпес рухани құндылықтары.

Күй бастауында тұрған бабаларымыздың барлығы халқымыздың абыз тұлғалары екендігі де ерекше нышанды құбылыс. Көне ғасырда Қорқыт, ХІІ ғасырда Кетбұқа, ХІV-ХV ғасырларда Асан Қайғы, ХV ғасырда Қазтуған, ХVІ-ХVІІ ғасырларда Байжігіт, ХVІІІ ғасырда Абылайхан, ХІХ ғасырдың бас кезінде Боғда, Махамбет, одан соң Тәттімбет, Құрманғазы, Абыл, Тоқа, Ықыластар қазақтың күй өнерінің көшін түзеді, даңқын шарықтатты, деңгейін елдік биік өреге көтерді. Бұларға жалғас Қазанғап, Байсерке, Шортанбай, Тіленді, Дайрабай, Өскенбай, Мәмен, Дина, Аққыз, Сүгір, Сейтек және басқалары. Солардың бәрі, одан кейінгі он сан дарынды күйші, дәулескер домбырашылар қазақ күй өнерінің туын әр ғасырда, әр жылдарда биікке көтерген бекзат таланттар, тума өнерпаздар еді. Осы арада Әбікен Хасенов, Мағауия Хамзин, Нұрғиса Тілендиев, Жаппас Қаламбаев, Төлеген Момбеков, Қали Жантілеуов, Қаршыға Ахмедьяров сынды күй ғұмырлы саңлақтардың атын қалай атамассың!

Қазақтың бүгінгі заманауи асқақ өнері опера да өзінің бастауын күй бұлағынан алды. Е.Брусиловский «Қыз Жібекте» «Ақсақ құланды», М.Төлебаев «Біржан-Сарада» «Соқыр Есжанды», Е.Рахмадиев «Алпамыста» «Құдаша» күйлерін пайдаланды. ХХ ғасырда Құрманғазы атындағы ұлт аспаптары оркестрі қазақ күйінің, жалпы қазақ өнерінің даңқын асырып, бүкіл әлемге әйгілеп таратқанын айтуымыз керек. Сол үрдіс күні бүгінге шейін жалғасып та келеді.

Қазақтың күйі қуанышта да, қайғыда да қазақпен бірге жасап, бостандық сүйгіш ұлық өнер бостан заманымызға халқымызбен бірге қадам басты. Өнер атаулының ішінде күйдің мерейі жоғары, күйдің рухы биік. Күй дербес мемлекет құрып мерейленген халқымыздың рухын мәңгілікке толғай бермек. Себебі, күй – біздің ең ардақты, ең әлеуетті, ең сәулетті ұлттық құндылығымыз, ұлттық кодымыз, ұлттық мәдениетіміздің төресі. Ал рухани жаңғыру бағдарында әділ айтылғандай, ұлттық код, ұлттық мәдениет сақталмаса ешқандай жаңғыру да болмайды. Қазақ мемлекеттігінің дербес даму үлгісіне, әсіресе күйден қосылар даралық сипаттар мол болмақ. Осы ретте ұлттық рухымыз бойымызда мәңгі сақталып қалсын десек, ұрпаққа күй мен домбыраға деген махаббат дарытпағымыз ләзім. Қанымыздағы бабалардан мирас ізгі қасиеттерді қайта түлетуде күйден асқан катализатор да жоқ болар. Мәңгілік сақтауға тиісті, тарих тереңінен бастау алған рухани кодымыздың бірегейі де – күй. Ұлттық мәдениетіміздің озық үлгілері қатарындағы күйлеріміз мұхитқа құяр дариялардай айдынды. Ендеше, жаһандағы заманауи қазақстандық мәдениеттің де көш басында жауһар күйлеріміз тұрары сөзсіз.

Иә, күй – құдірет, күй – ұран. Күй – қазақтың жаны. Күй қазақтың елдігін, көңілінің кеңдігін білдіреді. Қазағым патша көңіл, сері, дарқан Түйінін мықтап ұстап өмір-арқан, Өз үйі – өлең төсек жұмағында Күй тартып, өлең айтып, шер тарқатқан. Ұлытау ұлан төбе даласында, Сырдария атыраулы сағасында, Абызы аңыз күйдің Кет-Бұқа мен Ұмытпас дана Қорқыт бабасын да. Қазақтың жан түбінен келді күйі, Өмірді өрнектеген зерлі күйі. Қаратау қақ басында шерлі күйі,

Жоңғардың қақпасында өрлі күйі. Даланың дабылындай Құрманғазы, Тәттімбет көңіл назы, өмір жазы. Саймақтың сары өзені, Сары Тоқа, Ұшырған Нұрғисалар аққу қазы. Шүкірлік, үйім де аман, күйім де есен, Болмайды бұған бір сәт сүйінбесем. Қолыма қара домбыра алған кезде, Үйімде падишаның күйін кешем…».

Күй туралы әңгімені былай түйіндегіміз келеді. Осынау ұлық өнер жайында «Күй» және «Күйші» деген ғажап екі дастан жазған қазақ жырының құлагері Ілияс Жансүгіров қажыған көңіл қамын, жүрек жанын қобыздағы қоңыр сарынды тартқан қазақтың күйші шалын әлемнің әуеніне бермес едім деп тебіреніп толғанады. Алда да қазақтың күй өнерін осы Ілекеңдерше, Ахаңдарша, Мұхаңдарша қастерлесекші!
Қазақ халқының рухани дүниесінде күй өнерінің алатын орны ерекше. Күй-қазақ халқының рухани болмысының, мәдениетінің, дүниетанымының тұғыры биік асыл мұрасы. Халық күйлерінің әуендік сипаты, көркемдік образы, философиялық ой тереңдігі, халықтың талғамы мен танымының ерекшелігін көрсетеді.

Үш әлемді байланыстырған “Бәйтерек”, одан пайда болған “Домбыра”, адам қажетіне жарап, байланысу арқылы тәрбие мен білім көзін ашуға ықпал еткен. Үш әлеммен байланысқан құдірет иесі – домбыра өнері ұлттық идеологияны дамыту үшін де керек. Ұлттық идеологияда домбыра әуенін ұстанбай, ұлттық құндылықтарды сақтап жалғастыру қиын болмақ.

Жерден өскен ағаш адамға пайдасын (жеміс, жапырақ) береді. Ал домбыра қоңыр әуен арқылы құлаққа еніп, ықпал етеді. Жерден өнген өнімдер адам қорегіне қажет болса, домбырадан шыққан күй – адамның рухани жан азығы. Демек, айналаны қоршап тұрған дыбыс екен, ал оны жағымды әуендерге айналдырып жеткізетін – домбыра аспабы. Егер қоршаған айналаның дыбыстары түгел жойылатын болса, онда адамдардың өмір сүру қабілетіне нұқсан келген болар еді. Мысалы, қазіргі үлкен қалаларда құстардың табиғи сайрауының жоқтығы үлкен ой салады.

Күй – өте көне өнер, оның шығарма ретінде қалыптасуы ұлт емес, ұлыстық дәуірден бастау алады. Ұлыстық дәуір мәдениеті Сақ, Ғұн, Үйсін, Қаңлы замандарынан сыр тартады. Қазіргі аңыз күйлердің ішінде сол замандардан қалған туындылар мынау еді деп айту мүмкін емес, ал, әдеби мұраларымыз сақталған. Мысал ретінде Томирис туралы әпсананы айтуға болады. Одан кейінгі дәуір Түрік қағанаты. Бұл кезеңдегі күйлердің де дерегі жоқ, бұл әдебиетімізде ұлыстық ояну кезеңі деп аталады. Тоныкөк, Білге қаған, Күлтегіндердің тасқа қашап жазған жорық жырлары осы кезең ескерткіштері. Келесі – Алтын Орда дәуірі, бұл кезеңдегі музыкалық мұрамыз – “Ақсақ құлан-Жошы хан” күйінің тараулары.

Күйдің ұлттық дәуірі деп Қазақ хандығы заманын айта аламыз, бұл жыраулық дәстүрдің салтанат құрған кезі, күйдің де ұлттық сипатқа лайық аспаптық шығармаға толық айналып болған кезеңі. Бұл кездегі күйлер -тарихи күйлер қатарына жатады, мұнда хандық мемлекеттің басынан өткерген салтанаты мен қайғысы баяндалады. Асан қайғының күйлері, қазақ пен ноғайдың айырылысқан трагедиясына шыққан толғау күйлер, көне жер-су аттарына бағышталған күйлер осы кезеңнің ескерткіштері.

Күй аспапты музыка ретінде сөзге кіріптар емес, өмір тіршілік дерегін білдіретін ең мәнді сөз немесе сөйлем көп ретте күйдің әуендік буын ырғағына ғана әсер етеді. Күйдің логикалық құрылымына сөз ықпал ете алмайды. Сондықтан да, күйдің музыкалық бітімі өзінің біртұтас әуендік жаратылысымен, бас-аяғының бүтіндігімен тәнті етеді. “Музыкалық интонация сөзден де, биден де, адам денесінің қимыл қозғалысынан да ешқашан байланысын үзбейді, бірақ сол үлгінің заңдылықтары мен белгілерін өзінше қорытып музыкалық тілмен жеткізеді”, – дейді Б.В.Асафьев. Әрине, күй өнерінің бейнелеу құралы сөзсіз дыбыс болғандықтан, тыңдаушысын ең алдымен әуендік, дыбыстық тілмен баурайды. Кәнігі тыңдаушы күйдің әуендік, дыбыстық тілін іштей жорып, алуан түрлі сезіммен әсерге бөленеді. Мысал үшін, Ілияс Жансүгіров үшін күй “сыбырлайды”, “мұңаяды”, “толғанады”, “зарланады”, “бұрқырайды”, “сарнайды”, “ақтарылады”, “лепілдейді”, “сылдырлайды”, “күмбірлейді”, “сыңқылдайды”, “күркірейді”, “сорғалайды”, “еркелейді”, “тербейді”. Бұл мысалдан аңғартады – музыканың, оның ішінде күйдің де сезімдік тілі өмірдің өзіндей шексіз дегенге саяды. Неғұрлым музыканың ұлттық төлтума тілі айқын болса, неғұрлым сол төлтума тілге тыңдаушының құлағы қанық болса, яғни музыканың ұлттық тіліне жүйрік болса, соғұрлым музыка мен тындаушы арасындағы сезімнің тілі бай болмақ. Қазақ күйлерінің музыкалық тілін түсінетін, семантикасын жори алатын білікті тыңдаушы оның күйкіліктен ада екеніне, қара бастың рахатын күйттемейтініне, тек қана жарық жалған, шексіз дүние аясындағы өмір тіршіліктің ұлы құндылық ретінде терең сезімге бөлейді.

Қорыта айтқанда, күй – ғасырлар бойы қалыптасқан халықтың асыл мұрасы. Оның өміршеңдігінің өлшемі уақыт талғамайтын, кезең, дәуір шаңдағында қалып қоймай, әр заманның рухани тілегіне сәйкес, жоғары интеллектуалдық парасаттылығымен табындырып, өзгеше өрнегімен таразыланады. Күйлер халықтың тарихи тағдырымен тамырлас. Күй өнері – ұрпақ арасындағы сабақтастықтың алтын арқауы ретіндегі уақытаралық қатынастың басты құралы.

Тарих көшінің ұлы шеруінде әр ұрпақтың өзіне ғана тиесілі міндет болады. Ол міндетті тек сол ұрпақ қана келістіріп атқара алуға тиісті. Себебі, кез-келген ұрпақ, өзі ғұмыр кешкен кезең үшін өткен мен болашақ арасының жанды көпірі. Осыныу тарихи өларада ғұмыр кешкен ұрпақ өзінің бойында өткен өмірден дарыған ұлы қасиеттердің бар екенін терең сезінуі қажет. Сезіне отырып, өзін қалыптастырған өткеннің барша асылын, алдағы өмірінің кәдесіне жаратуға міндетті.

«Қазақтың ас бай ән-күйі шындықты көркем бейнелеуде адамгершілік нәзік сипатымен, саф тазалығымен, өмірге құштар көтеріңкі лебімен, және тіршілікпен қойындасып жататын шынайылығымен халық жаратылысын ерекше асқақ адамгершілікпен толғаған, терең философиялық синтезге толы, әсерге бөлейді», дейді көрнекті музыка зерттеуші Б.В. Астафьев. Алғашқы қарапайым музыкалық аспаптарда тартылған саз-сарын адам мен қоршаған орта арасында дәнекерлік қызмет атқарған деп айтуға негіз мол. Қазақ халқының ешкімге ұқсамайтын бітімі мен болмысын ажарлайтын ұлтық қадір қасиеті аз емес. Соның бірегейі есте жоқ ерте замандарда туып, қалыптасып, дамып-жетіліп, бүгінгі күннің қажетіне жарап отырған күй өнері. Күй қай дәуірде де халық өмірінің айнасында дидарының табиғатынан айныаған өнер. Күй өнерін пайдалану арқылы оқушылардың рухани дүниесін байыту, ойөрісін кеңейту, адамгершілік-эстетикалық көзқарасының қалыптасуына ықпал ету, халықтың мәдени мұрасына қамқорлықпен қарап және оны бағалай білуге үйрету болып табылады. Күй сипатына, түрлеріне, мезгіліне қарай айыра білуге, олардың мазмұнына көтерілген әлеуметтік мәселелерді дұрыс түсінуге тәрбиелеу арқылы естіген күйлерін шынайы сезіммен қабылдап бағалай білу қабілеттерін қалыптастыра отырып күйшінің өзіне тән орындаушылық ерекшеліктеріне тоқталып оқушылардың көркемдік талғамын жетілдіру.

Күйшілердің ішкі рухани байлығымен сырт пошымының өзара үйлесімділігін атап көрсетіп, олардың сахнада жүріс тұрысы, тартымды киім киісі, көпшілік алдында өзін-өзі ұстай білу мәдениетін үлгіөнеге ету арқылы жасжеткіншектердің, оқушылардың этикалық және эстетикалық тәрбие берудегі ролі орасан зор.

Халқымыздың өнерпаздық дәстурі бойынша, күй тартылмас бұрын білікті домбырашы сол күйдің шығарушысы, шығу себебі, күйдің тартылу ерекшелігі, күйді кімдердің жеткізгені және қазыргі тағдыры жайында мағлұмат беретін әңгімесін айтып алатын болған. Бұл дәстүрдің ең алдымен эстетикалық-эмоциялық тұрғыда, сонан соң күйдің музыкалық қасиетінің тыңдаушыға түсінікті болуына қатысты айрықша мәні бар. Білікті күйші тартатын күйінің әуендік тілін, емеурінін, символикалық мәнін, тартылу тәсілін, дыбыстық буындардың астарындағы лингвистикалық еліктеулерді тыңдаушысына түсіндіре айтып алады. Міне, осы, күймен қосарлана айтылатын әңгімені халқымыз «Күй анызы» деп атайды (3, 75 б.).

Қазақта неше мың күй болса, оның қосарлана айтылатын сонша аңыз әнгімесі бар. Қобыз, домбыра, сыбызғы, жетіген, шаңқобыз, сазсырнай сияқты музыкалық аспаптарымызда тартылатын мың сан күйдің бірде-бірі себепсіз шықпаған. Бұл аңыз әнгімелер тартылатын күйдің музыкалық мән-мағынасын, әуендік ерекшелігін, иірім қағыстарын дұрыс түсінуге себепші болуымен бірге, халқымыздың тарихиәлеуметтік өмірінен мол мағлұмат береді. Күй аңыздары өзінің нақтылығымен, шынайы өмірді арқау етуімен халық тарихының ең бір жанды шежіресі болып табылады. Яғни, күй аңызы тарихнаманың құнарлы бір арнасы екеніне шәк жоқ. Күй аңызы белгілі бір күйді тудырған орта мен жағдай туралы бағалы ақпарат беріп қана қоймайды. Байыптап ден қойғанда, күй аңызының ақпараттық ауқымы мен бітім – қасиеті «паспорттық» деректен әлдеқайда өрелі екенін айқын аңғартады. Қазақ күйлерінің еш уақытта себепсіз шықпайтыныөзіндік дара сипаты. Күйге арқау болмайтын өмір құбылыстары жоқ. Қоршаған орта мен батырдың ерлігі, шешеннің тапқырлығы, ел басындағы кесек тарихи оқиғаларға дейін күй тілінде және онымен қосарлана айтылатын аңыз әнгімесінде баян етіле береді.

Күйдің өзі сияқты күй аңыздарын да үш арнаға бөлуге болады:
Халық күйлерінің күй аңызы.
Халық композиторлары шығарған күйлердің аңыз-әнгімесі;
Бүгінгі күйші композиторларымыз шығарған күйшілердің аңызы.

Күй аңыздарының жанрлық ерекшелігі, тарихи кезеңдері, деректілігі, көркемдік қасиеттері күйдің эстетикалық-эмоциялық қуатын арттырар синкретті сипаты жөнінде тарам-тарам зерттеу жұмыстарын жүргізіп, халқымыздың рухани тұлғасын танытар, төл мәдениетін айғақтар көшелі әңгіме өрбіту келер күндердің міндеті. Осы орайда, айрықша ескерер жағдай, күй аңызын күйшілік өнерден, әңгімешілік өнерден, күй тарту өнерінен жеке-дара бөліп алып қарастыруға әсте болмайды. Түптеп келгенде, мұның бәрі дәстүрлі өнеріміздің біртұтас эстетикалық-эмоциялық әсерге бөлейтін (3, 107 б.).

Төлтума сипатына айғақ. Осы тұрғыдан келгенде күй өнерінің өзекті бір ерекшелігі оның синкреттілігі. Күйдің өзі бір бөлек, аңызы бір бөлек,тартушысы бір бөлек өмір сүре алмайды. Ошақтың үш бұты сияқты, бұл үшеуі біріккенде ғана толыққанды текті өнер тұлға таныта алады. Бұл орайда күйлерді нотаға түсірудің маңызы ерекше зор. Күйлерді нотаға түсіруосынау мың жылдан астам қою тарихы бар киелі өнерімізді сақтап қалудың, танудың және текті мәдениетімізді алыс-жақынға таныстырудың кепілі. Оны тындырухалқының асыл қазынасын бойтұмардай тұтатын ердің міндеті. Аңызын айта отырып, күйін тарта отырып, тындаушысын ұйытқанда ғана музыкалық мәдениетіміздің текті бір арнасы ғұмырын ұзартты деп көңіл демдеуге болады. Қысқасы, өз аясына күй аңызын, күйдің өзін, күйді тарту шеберлігін қамтитын күйшілік өнер біртұтас рухани құбылыс ретінде ден қойғызады.

Бұл рухани құбылыстың тындаушы мен арадағы байланысы эмоциялықэстетикалық және ағартушылық міндетке ұласады. Соңғы жылдардың ғылыми тәжірибесі адам болмысындағы үстем қасиеттер генетикалық факторлардың нәтижесі емес екенін анықтады. Адам бойындағы үстем қасиеттер туа бітпейді немесе тұқым қуаламайды, ең алдымен естуден болатын лингвистикалық факторлардың нәтижесі. Демек, адам атаулының мінездік болмысы «латерализация эмоции», ең алдымен, ана тілі арқылы қалыптаспақ. Ана тілі әрбір дүниеге келген пенденің құлағына шалынар дыбыс атаулыны реттеп отырады, мидағы эмоциялық тетіктің өзінше дамуына ықпал етеді. Бұл тұжырымды кеңірек өрбітсек, әрбір этникалық қауымның төлтума мәдениеті мен психологиялық негізін дыбыс қалыптастырады дегенге саяды. Қазақ тілінің мән-мағынасын қапысыз танитын адам «күй» деген сөзді естігенде сан түрлі сезімге бөленеді.

Күйқазақтың аспапты музыкасы. Күйадамның белгілі бір сезім сәті.

Ол сезімнің куанышты болуы да немесе мұнды, қайғылы болуы мүмкін. Адамның көңіл күйі. «Күй» сөзінің «көк» болып қолданылуын орта ғасырдан жеткен жазба мұралардан да кезіктіреміз. Махмуд Қашғаридың «Түркі тілдерінің сөздігі» атты кітабында «көк» сөзі «күй» мағынасында қолданылады. Күй аспапты музыка ретінде сөзге кіріптар емес. Өмір-тіршілік дерегін білдіретін ең мәнді сөз немесе сөйлем көп ретте күйдің әуендік буын-ырғағына ғана әсер етеді. Күйдің логикалық құрылымына сөз ықпал ете алмайды. Сондықтан да, күйдің музыкалық бітімі өзінің біртұтас әуендік жаратылысымен, бас-аяғының бүтіндігімен тәнті етеді. Қазақ күйлері өзінің төл тыңдаушыларын ең алдымен әуендік, дыбыстық тілімен баурайды. Сондықтан да, күй түсінетін кәнігі тыңдаушы сол күйдің айтар тіліне орай алуан түрлі сезім мен әсерге бөленеді. Күй көне жанр. Оның сан ғасырлық тарихы бар. Қалыптасқан дәстүрлері мен мектептері бар. Күй тілі ана тілімен бірдей. Күй мазмұны халықтың өмір айнасы.

Сондықтан, күйдің түр-түсінен, тілінен, ұлттық сипатынан айырылып қалмайық деп, сонау XX – ғасырдың 30-жылдары Құдайберген Жұбановтан бастап Мұхтар Әуезов, Ілияс Жансүгіров, Ахмет Жұбанов тағы басқа қазақтың біртуар азаматтары қайта-қайта айтып та, жазып та кетті. Өйткені, әр күйдің мазмұны, өзіндік тілі, әуен ырғағына сай екпіні бар екендігін тыңдаушыларымыз терең сезінеді. Күй тілімен қазақ тілінің мағыналары бірдей деп түсінсеңіздер дұрыс болады. Алайда, халық күйлері деп аталып жүрген көне күйлер тек бір өңірде ғана емес, жалпы қазақ даласына да кеңінен таралған. Әр түрлі тартылатын әдіс-тәсілдеріне қарамай бұл ел-жұрт тамсана тыңдаған. Күй тарихында дәстүрлер мен мектептердің болуы, күй сазында екі түрлі түр сипаттың қалыптасуы-қазақ сазындағы тарихи маңызы бар өркениеттік құбылыс екені байқалады. Мұның өзі сан ғасыр бойы даму, жетілу, толысу жағдайында болған күй өнеріндегі тәжірибенің жемісі. Байыптап қараған адам қазақ күй өнерінің кейінгі тәжірибесінің, бұрынғыдай шашыраңқы емес, біртұтас ұлттық өнерге айнала бастағанын көреді. XX-ғасырда «қазақ халқның күй өнері» болып ірге тасының қалана бастаунан-ақ-халқымыздың күйі туралы таным-түсінігінің терең екенін анғарасыз.

Домбыра үніндегі дәстүрлі музыкалық тіліміздің байлығы соншалық, қазақ тарихы болмысын бұл аспап күймен баяндағандай. Бұл әсіресе сөз емес, қазақ халқының ғасырлар бойы қатталған мың сан күйлерін тарихи тұтастыққа танитын және оның синкретті тілін түсінетін тыңдаушы үшін күмән тудырмайтын ақиқат.

Осы орайда, бір ғана домбыраны алуан түрлі құлақ күйге келтіру арқылы күй тартудың орныққан дәстүрінің бар екенін жалпы музыкалық мәдениетімізге жарқын айғақ бола алады. Қазақтың дәстүрлі күйшілік-домбырашылығында күй тарту үшін домбыраның оң бұрау, теріс бұрау, шалыс бұрау, қалыс бұрау, қосақ бұрау деп аталатын бұрауларға келтіріп тартқан. Осылардың ішінде ең кең тарағаны оң бұраумен теріс бұрау күйлері. Бұл бұраулардың мүмкіндігі мейлінше мол, күй өнеріміздің дәстүрін жан-жақты дамытуға негізгі ықпал еткен. Ал, шалыс бұрау, қалыс бұрау және қосақ бүрау түрлерін, әдетте домбырашылар күй айтысына түсіп, түре тартыспен өрелескенде бірін-бірі жеңу үшін қолданатын болған.

Шалыс, қалыс және қосақ бұрау күйлері негізінен ойнақы болып, өмір құбылыстарына тікелей еліктеуді әуезе көреді. Мұндай натуралистік сипаттағы күйлерді, әсіресе, жастар қызық қөріп, бірінен бірі үйреніп тартуға ынтық болады. Мұның өзі домбыраны қапысыз үйреніп, кейін көшелі күйлерді келістіріп тартуға себепші болатын игі дәстүр. Әр түрлі аспапта күй тартатын дәулескер күйшілер бас қосқанда сыбызғы, қобыз және домбыраны үндестіріп күй тартатын дәстүр бар. Кез келген музыкалық аспаптың тағыдыры оның үніне тыңдаушылардың бауыр басуына да байланысты. Ол дәстүрге бойы үйренбеген, құлағы үйренбеген тындаушы, әсіресе, күйді толық түсінуі мүмкін емес
Алдымен халқымыздың дәстүрлі музыкалы терминдерін саралап танып, сараптап орнықтыру қажет. Мұнсыз музыка мен музыканттың арасында, музыкамен тындаушының арасында әсіресе музыкант пен тыңдаушының арасында түсініспеушілік тууы өз алдына, ең қауыптысыдәстүрлі музыкамыздың қадір-қасиеті солғын тартып, болашағына қауып төнеді. Халқымыздың дәстурлі талғам-танымы бойынша күй атаулы өзінің саз-сарынына орай «қоңыр күй», «тік күй» және «бойлауық күй» деп үшке болінеді. Күй табиғатын бұлай саралап тану қазақ даласының барлық өңірлеріне ортақ.

Соңғы жылдары «төкпе күй», «шертпе күй» деген атаулар жиі ауызға алынып, мұның өзі күйшілік мектептердің анықтаушы сияқты қолданылып жүр. Күй тек қана белгілі бір музыкалық аспапта тарту, ойнау, үрлеу арқылы ғана дүниеге келеді. Яғни аспапты музыка дейтініміз сондықтан. Күйді өз жанынан шығаратындарды, яғни композиторды халқымыз күйші деп атаған. Ал, өзгенің күйін тартатындарды, қолындағы аспабына қарай қобызшы, домбырашы, сыбызғышы деген. Күйді нота арқылы үйрену музыканттың сезімін тежеп, дыбысқа емес нота жазуына кіріптар етеді, творчествалық еркіндіктен айырады.

Алайда, күйшілік дәстүрді, күй тарту дәстүрін дамытуда халықтың ғасырлар сынынан өткен өнегесін қаперге ілмеу, сыпайылап айтқанда, ғылыми-педагогикалық көргенсіздік болады. Жалпы өнер жарысының дәстүрге айналуы өнерпаздардың кемелдігін танытып қана қоймайды, ең мәндісі халықтың рухани мәдениетінің кемелдігіне айғақ. Қоғамның даму жағдайында xx-ғасырда тәрбие үрдісінде эстетикалық тәрбие жеке тұлғаның үйлесімді дамуын калыптастыруда өте маңызды орын алады. Эстетика адамның өмірі, ісәрекеті, тәжірибесімен тікелей байланыста болып келеді. Грек тілінен аударғанда «эстетика» сезім, түйсік деген мағынаны білдіреді. Олай болса эстетика-өмірді сезім арқылы танып, білудің негізгі жолы.

Эстетикалық тәрбиенің міндеті жас ұрпақты өмірдің барлық салаларындағы: адамнің өмірі мен тұрмысындағы, енбектегі, көркемөнердегі, табиғаттағы сұлулық пен әсемдікті көре білетін, ұға білетін, бақылай алатын және оларды өзі жасай алатын азамат етіп тәрбиелеу. Ол үшін жас жеткіншектер сауатты, терең білімді болуы керек. Әдебиетті, музыканы, күй өнерін, кино мен театрды түсініп, олардан жанға рухани азық алу үшін де сезім түйсігі, ұшқыр, ақыл ойы алғыр, білімді адам болуы тиіс.

Күй өнері тәрбиелік мәні бар педагогикамен ұштасып жатқан дүние. Жалпы, педагогикада тұлғаны тәрбиелеу болса, күйде де дәл осы міндеттер тоқтаусыз толғанады, яғни өсиет, нақыл сөздер тәрбиенің сан түрлі қырларын келер ұрпаққа жүктейді, жастарды еңбек сүйгіш, өнегелі, өнерлі, арлы азамат болуға үндейді. Тәрбиенің түп қызығы-халықтық педагогикада жатыр. Педагогиканың сан қырын көруге болады:
адамгершілік тәрбиесі;
отбасы тәрбиесі;
бала тәрбиесі;
еңбек тәрбиесі;
жалпы халықтық тәрбие.

Күй, адам санасына ғана емес, сонымен бірге сезіміне, қимыл әрекетіне үлкен әсер етіп, өмірдің мәні, адамгершілік, қоғамдық мәселелер, сан қырлы сырлар сарапқа салынады, қаншама сал сүйек жан болсада, бар ынтамен күйдің әр үніне құлағын түріп, қалт жібермей тындаса, көкейіне түрткі салып, оның санасезімін оятады. Күй өмір тәжірибесінен алынған философиялық ой-шешімдерді айтады, адамгершілік карым-қатынасты, өмірдің философиялық мәнін түсінуді уағыздайды.

Күй адам тәрбиесіндегі орнына ежелден мән беріліп келген. «Күй өнері жақсы мінез-құлық машықтарын, адамның қоғамдық мұраттарын қалыптастыруда елеулі рөл атқарады… Күй мен ән адамды эстетикалық сезімдерді туғызу арқылы, кісінің өзін-өзі тәрбиелеуіне, бойдағы нашар қасиеттерден арылуына ықпал етеді. «… Құлаққа ілінетін күй-сезім күйі… тіршіліктің суреті, әңгімесі аз болса да ішкі өмірдің сыры көп, адамды өз ішіне үңілтетін мұң мен шердің сарыны бар» (2, б. 24). Өнер атаулының бірнеше түрінің қалыптасуында оның осы қоғамдық қажеттілігі ықпал етсе керек. Мысалы, ән, күй, терме, айтыс, толғау дастан мұның бәрі ізгілікті тәрбие қуатын арттыруға бағытталады. Өйткені, әр саланың өзінің сезімге әсер ететін тұстары бар.

Қазақ мінезі домбыра өнерімен шыңдалған. Өйткені, оның үні ізгі үйлестікке шақырады. Күй өнері-тәрбиенің басты құралы. «Қазақ халқының менталитетін айтқанда, оның басты бір ерекшелігі-ол тәрбиелік қасиет. Қазақ халқының бүкіл салтсанасы, әдет-ғұрпы, мақал-мәтелдері, ертегі, жыр-термелері айналып келгенде тірелетіні тәрбиелік мәселе. Олар адамгершілікке, көпшілікке, азаматтыққа баулыған.
Күй өнері ұлт менталитетінің айнасы. Құрманғазы, Абай, Махамбеттерді мақтан етіп айтамыз. Осындай бабалардың білімі, олардың айтқан өсиеті бүгінгі жастарды тәрбиелеуге әбден мүмкіндігі жетеді. Бүгінгі және ертеңгі Құрманғазы, Абай, Махамбеттерді тәрбиелеп шығару үшін алдымен домбыра үніне бөлеп, бойына сіңіру қажет.

Жастарымызды жігерлендіріп, өнерге деген қызбалығын арттырып, халық тәрбиесінде өзіндік орнын алатын құдіретті өнердің бірікүй.
Күй халқымыздың рухани азығы, сонымен қатар идеологиялық тәрбиенің өткір құралы. Күй өнері арқылы жас ұрпақтың бойында адамгершіліктің асыл қасиеттері: ар-ұят, сыпайгершілікті, үлкенді силап, кішіні құрметтуді еңбекті қадырлеуді, рақымды болуды, елін, жерін, халқын сүюді жолдастықты уағыздай отырып, осы тамаша қасиеттерге қарама-қарсы адамды аздыратын өтірік мақтаншақ тағы да басқа жаман әдет, жат мінездер сыналады. Яғни, тыңдаушы қоғамның рухани дүниесін байыту, ой-өрісін кеңейту, адамгершілікэстетикалық көзқарасын, талғамын дұрыс қалыптастыруда күйдің маңызы өте зор.

Күйдің ұрпақ үшін берері көп. Осы өнерді түсінген жан күйді тыңдағанда рухани ләззәт алатыны белгілі. Күйшілік дәстүр желісі үзілмей жалғасып, рухын түсірмей дәстүр сабақтастығының жемісін танытты. Тындаушы халық, күйшілік дәстүр барда күй өнері жаңа кезеңде жаңа белеске көтеріліп дами беретіні сөзсіз. Өйткені, күй тек қазаққа тән ұлттық өнер.

Күй-қазақ халқының ежелден келе жатқан төл өнері. Күй дегенде делебесі қозатын бәйге атындай тыпыршып тұра алмайтын нағыз күй сүйгіш қазақтың саны бүгінде көбейіп келе жатқаны қуантады. Себебі күйді өсіретін-орта екені белгілі. Ендеше күйдің рухын көтеретін биік деңгей, ықыласты көпшілік, зиялы қауым керек. Кез келген текті өнер сияқты, қазақ халқының осынау арнада көрініс тапқан өнері де өзінің ғасырлар қойнауынан тамыр тартқан ұлы дәстүрімен, әбден шыңдала қалыптасқан канондық қасиеттермен, эстетикалық төлтума тегеурінімен ден қойдырады. Бүгінгі таңда қазақ халқының бес мыңдай күйі тіркеуге алынса, осынау мол қазынаның мың жылдан астам уақыт аясында дүниеге келгені нақтылы айғақтармен дәлелденген. Әрі көркемдік-эстетикалық тұрғыдан, әрі хронологиясы мен ауқымы тұрғысынан күй жанры халықтың аса мәнді рухани айғағы болып табылатыны күмән тудырмайды. Сондықтан да, күйдің пайда болу және қалыптасу тарихына, тарихи поэтикасына мән беріліп, ұлттың этникалық тек-тамырымен біте қайнасқан бір тұтас рухани сипаты мен төлтума ерекшелігі сараланып, тұңғыш рет күй аңызының өз алдына фольклорлық оқшау жанр екенін дәлелдеуге айрықша мән берілді. Қазақта неше мың күй болса, онымен қосарлана айтылатын соншама аңыз әңгімесі бар.

Мұндай аңыз-әнгімелер тек күйдің ғана музыкалық-эстетикалық қасиетін күшейтуге себепші болып қоймаған, сонымен бірге халықтың тарихи жады және өмір салтының айғағы ретінде де айрықша мәнге ие. Жас жеткіншектерге жан-жақты дұрыс тәлім-тәрбие беріп, білікті азамат етіп өсіру үшін ұлттық тәлім-тәрбие мен мінезқұлық мәселеріне барынша қанық етіп тәрбиелеу керек. Ұлттық өнердің киелі жақтарын мектептермен оқу орындары кеңінен қолданса біз ұрпақ тәрбиелеуде жетістіктерге ғана жетерміз. Өйткені, осы өнер жас жеткіншектерді ой тартумен қатар білімділікке, адамгершілікке, отан сүйіуге тәрбиелейді. Оқушылардың ой-өрісін кеңейтіп, рухани дүниесін, эстетикалық сезімін байытады, әсемдік талғамын арттырады. Сондықтанда, халқымыздың маңдайына біткен киелі өнерін өшіріп алмай, келер ұрпаққа жеткізе білейік!